Maciej Parkitny

Prof. UAM dr hab. Maciej Parkitny –

historyk literatury. Zajmuje się literaturą i kulturą oświecenia (oraz metodolo­gicznymi uwarunkowaniami badań nad tą epoką), wczesną nowoczesnością, sarma­tyzmem (i usytuowaniem sarmaty­zmu-jako-tradycji w polskim dyskursie tożsamościowym), twór­czo­ścią Ignacego Krasickiego, od pewnego czasu również edytorstwem. Należy do Polskiego Towa­rzy­stwa Badań nad Wiekiem Osiemnastym. Absolwent poznań­skiej polonistyki; pracę doktorską pt. Świadomość historyczna Ignacego Krasickiego (Nagroda Prezesa Rady Ministrów w 2003 r.) napisał pod kierunkiem prof. dra hab. Józefa Tomasza Pokrzywniaka. Autor książki Nowocze­sność oświe­ce­nia (2018) oraz artykułów w tomach zbiorowych i czasopismach (m.in. „Wiek Oświecenia”, „Pa­mięt­nik Literacki”). Od 2017 r. redaktor edycji krytycznej Dzieł zebranych Ignacego Krasickiego. Kieruje dwoma grantami. Jest pełnomocnikiem dziekana WFPiK ds. kół naukowych, członkiem Rady Progra­mowej Grupy Kierunków Studiów (polonistycznych). Nieustannie uczy się od swoich stu­dentów. Słu­cha dużo muzyki, ulega przy tym audiofilskim pokusom.

Książka:

  1. Parkitny, Nowoczesność oświecenia. Studia o literaturze i kulturze polskiej drugiej połowy XVIII wieku, Poznań 2018.

Artykuły, wybór:

  1. Parkitny, To nie wino zawiniło. „Spór rymotwórski” Krasickiego z Naruszewiczem, „Pamiętnik Literacki” 2020, z. 1.
  2. Parkitny, Świadomość religijna Ignacego Krasickiego w kręgu fideizmu i oświe­­ce­nio­wego scep­tycyzmu, [w:] Wiek XVIII – między tradycją a oświecenio­wą współcze­snością. Hermeneutyka warto­ści religijnych, red. tomu Berna­det­ta Kuczera-Cha­chulska, Tomasz Chachulski, współpraca Jerzy Snopek, Wy­daw­nictwo Uni­wer­sy­tetu Warszawskiego, Warszawa 2017, 234-280 (Kultura Pierwszej Rzeczy­pospoli­tej w dia­lo­gu z Europą. Hermeneutyka wartości, pod red. naukową Aliny Nowickiej-Jeżo­wej, t. XII).
  3. Parkitny, O użyteczności kategorii nowoczesności dla badań literackich nad polskim oświece­niem, „Wiek Oświecenia“ t. 32, 2016: Modernizacja, s. 29-73.
  4. Parkitny, O roli i znaczeniu „Wieku Oświecenia“ subiektywnie i obiektywnie słów kilka, „Wiek Oświe­ce­nia“ t. 31, 2015: Bernardin de Saint-Pierre i jego koniec wieku. Miscellanea, s. 15-19.
  5. Parkitny, Fragmentów układ scalony, „Wiek Oświecenia“ t. 31, 2015: Ber­nardin de Saint-Pierre i jego koniec wieku. Miscel­lanea, s. 408-421.
  6. Parkitny, Historia literatury staropolskiej i oświecenia jako przedmiot akade­mickiej dydaktyki poloni­stycznej, [w:] Polonistyka dziś – kształcenie dla jutra, red. Krzysztof Biedrzycki, Witold Bobiń­ski, Anna Janus-Sitarz, Renata Przy­byl­ska, współ­praca redakcyjna Agnieszka Kania, Ewelina Strawa, TAiWPN Uni­ver­si­tas, Kraków 2014, t. 1, s. 378-389. „Edukacja Nauczycielska Polonisty“, t. XX.
  7. Parkitny, Wobec oświeceniowego projektu modernizacyjnego: „Wojna cho­cim­­ska“, [w:] Czyta­nie Kra­sickiego, pod red. Teresy Kostkiewiczowej, Romana Doktóra, Bożeny Mazurkowej, Wydawni­ctwo Instytutu Badań Literackich PAN, Warszawa 2014, s. 379-400 (Czytanie Poetów Polskiego Oświe­cenia, t. 2).
  8. Parkitny, Filozofia antyczna jako figura nowoczesności w dyskursie Ignacego Kra­sic­kiego, [w:] Antyk oświeconych. Studia i rozprawy o miejscu starożytności w kul­turze polskiej XVIII wieku, pod red. Tomasza Chachulskiego, Wy­dawni­ctwo Instytutu Badań Literackich PAN, Warszawa 2012, s. 615-655.
  9. Parkitny, Klasycyzm – oświecenie – nowoczesność, [w:] Klasycyzm. Estetyka – doktryna lite­racka – antropologia, red. tomu Katarzyna Meller, Wy­dawnictwo Neriton, Warszawa 2009, s. 239-257 (Humanizm. Idee, nurty i para­dygmaty huma­nistyczne w kulturze polskiej. Syntezy, pod red. naukową Aliny No­wickiej-Jeżo­wej, t. VI).
  10. Parkitny, Oświecenie sarmackie – próg nowoczesności w Polsce? [w:] Po­lo­­ni­­styka w prze­bu­dowie. Literaturoznawstwo – wiedza o języku – wiedza o kul­tu­rze – edu­­­ka­cja. Zjazd Po­lo­nistów, Kra­ków, 22-25 września 2004, zespół re­dakcyj­ny Małgo­rzata Czermiń­ska (przewodnicząca), Stanisław Gaj­da, Krzysztof Kło­siń­ski, Anna Le­ge­żyń­ska, Andrzej Z. Mako­wiec­ki, Ryszard Nycz, TAiWPN Universitas, Kra­ków 2005, t. 2, s. 514-541.
  11. Parkitny, Ignacy Krasicki w kręgu opozycji dawności i teraźniejszości, „Wiek Oświece­nia” nr 18: Ignacy Krasicki w dwusetlecie śmierci, Warszawa 2002, s. 59-97.
  12. Parkitny, Ignacego Krasickiego świadomość historyczności, [w:] Ignacy Kra­sicki. Nowe spoj­­rze­nia, red. naukowa Zbigniew Goliński, Teresa Kostkiewiczo­wa, Krystyna Stasiewicz, Wy­dawnictwo DiG, War­sza­wa 2001, s. 221-242.
  13. Parkitny, Oświeceniowe typologie, czyli kłopoty z paralaksą, „Wiek Oświe­ce­nia” nr 17: Co to jest oświecenie?, Warszawa 2001, s. 67-84.
  14. Parkitny, Retoryka oświeceniowego projektu grantu. („Memoriał względem pisania histo­rii naro­do­wej” Adama Naruszewicza), [w:] Czytanie Naruszewicza. Interpre­tacje, pod red. Tomasza Cha­chul­skiego, Zakład Narodowy im. Ossoliń­skich, Wrocław 2000, s. 237-248.
  15. Parkitny, O genezie „Myszeidy” Ignacego Krasickiego, „Pamiętnik Lite­racki” 1998, z. 1, s. 51-67.

Prace redakcyjne:

  1. Krasicki, Dzieła zebrane, pod red. Z. Golińskiego kontynuowaną przez J. T. Pokrzywnia­ka i M. Parkitnego, t. 2: Zbiory wierszy, oprac. T. Kostkiewiczowa, Poznań 2019.